De reis naar Hue

Om kwart voor 6 komt Esmée melden dat het al licht is en dat ze wil kleuren....

Waar was die wekker ook alweer voor nodig?!?

Goed, als we dan toch wakker zijn gaan we aankleden en de laatste spullen in de tassen stoppen. Om half 7 zet Lisette de eerste tas bij de receptie neer en even later volgt de rest. We krijgen een uitgebreid ontbijt. Voorgeschoteld, wat echt onmogelijk opgegeten kan worden voordat de bus er is, dus we nemen het maar mee voor onderweg. 7u Sharp stopt er een klein formaat touringcar voor de homestay. We mogen instappen. Esmée speert gelijk naar de achterste rij en Lotte dendert achter haar aan... mama volgt en vaders blijft lekker voorin.

We hobbelen en bobbelen over het landweggetje terug naar de doorgaande weg en de meiden stuiteren op hun stoelen heen en weer en vliegen soms zelfs onhoog, tot hun eigen hilariteit. Ze schateren het uit en hebben dolle pret.

In tegenstelling tot wat de dame aan de receptie had gezegd stopt de bus niet in Ninh Binh voor een overstap naar Hanoi, maar rijdt hij in 1 keer door. Al stoppen we wel om de zoveel kilometer om iemand op te pikken of wat spullen te laden en lossen. Met enige regelmaat gaat de zijdeur open en wordt iets tegen mensen geroepen. Heel bijzonder. In Hanoi stopt de bus vlakbij het vliegveld, maar niet echt... althans, zo lijkt het. 

We krijgen dure taxi’s aangeboden, die we weigeren, want de dame van de receptie had gezegd dat het mar ongeveer een kilometer lopen was. Maar in deze hitte en met 2 meiden is het toch best een pittig stuk.

We besluiten alsnog een taxi te nemen. Voor een leuk prijsje brengt deze goede man ons het laatste stukje naar het vliegveld. Maar goed dat we op tijd waren, het verloop5 hier iets minder gestructureerd dan in Nederland. De rij waar je heen wordt gedirigeerd is slecht tot niet bemand, als je vervolgens 300 meter verder loopt zit er 20 man achter de counters om de reizigers te helpen. Na alle gebruikelijke rompslomp met inchecken, controles en degelijke kunnen we de dames nog even loslaten in een klein speeltuintje voordat we het vliegtuig in gaan.

Na iets meer dan een uur zijn we op het vliegveld van Hue, waar we opgehaald worden door een taxi van het hotel waar we verblijven. Ook dit is weer een bijzondere plek. Dit hotel is een beetje blijven hangen in de jaren 60 a 70.

Het zwembad is ok en op een blaadje of hier en daar na ook best schoon. De kamers zijn redelijk, maar alles is het een beetje net niet... alhoewel.. de bedden zijn comfortabeler dan we de afgelopen 4dagen gehad hebben en daar is ook wat voor te zeggen.

Na het uitpakken hebben we eerst een verfrissende duik genomen. De meiden vonden het heerlijk. (Paps en mams genoten ook) Esmée heeft voor het eerst zelf op haar zwembandjes gedreven en was apetrots op zichzelf.

Nadat Lotte even gerust had zijn we op pad gegaan om te eten. Hein had met Esmée een rondje gelopen tijdens Lotte haar dutje en had een restaurantje gevonden wat er netjes uitzag. Helaas kwamen we tot de conclusie dat ze geen dingen verkochten die de meiden lekker vinden. Bij navraag stuurde de man van restaurant 1 ons door naar zijn collega wat verderop die ‘fried rice’ verkocht. We kwamen bij een lief restaurantje en een echtpaar wat geen Engels sprak... uitdaging... maar met handen en voeten lukte het om wat te bestellen.

En het was erg lekker. De meiden hadden wat overredingskracht nodig om ook de gele rijst te proberen, maar die smaakte uiteindelijk prima.

Wat een leuke ervaring om zo te eten. Lekker en goedkoop. Wij waren de enige buitenlanders daar en we hebben onze ogen uitgekeken naar de dingen die de andere mensen op hun bord kregen en hoe ze dat aten. Vooral de verse “spring rolls” zagen er goed uit. Of te wel de loempia’s maar dan niet gefrituurd. 

Toen terug naar het hotel en in bad en naar bed. Wij nog wat dingen uitzoeken voor de volgende stop en lekker wat lezen. Morgen sightseeing in Hue.