Angkor Wat, here we come...

Vandaag vliegen we naar Siem Reap in Cambodja. Thuis van de beroemde tempels van Angkor. We vliegen, hoe toepasselijk, met Cambodja angkor Air. We vliegen pas om 16:00 dus we kunnen in alle rust ontbijten en inpakken. Best relaxt eigenlijk zo’n middagvlucht...  Om 13:00 vertrekken we richting vliegveld.

We zijn ruim op tijd. Wat ons de gelegenheid geeft om op ons gemakje te lunchen. De meiden stuiteren bij de aanblik van hun croissantjes en die zijn dan ook binnen no time in de buikjes verdwenen.

Reizen met kinderen heeft soms zo zijn voordelen. Dat hadden we al eerder ervaren, en ook hier mogen we bij een lege balie inchecken. Wat maar goed is ook, want er is van alles aan de hand. Eerst wat gedoe over een ticket die niet zou kloppen en vervolgens is 1 stuk bagage te zwaar volgens de dame aan de balie, dus daar moet fors voor worden bijbetaald, dit ondanks er volgens de online reservering al betaald is. Je trekt uiteindelijk toch echt aan het kortste eind, wij willen met tickets en bagage aan boord, de dame niet. Het hele verhaal neemt bijna een uur in beslag! En Hein zijn humeur staat zo langzaam aan op onweer! Als er onrecht aangedaan wordt, zijn ze bij Hein op het verkeerde adres. Ondertussen maken de meiden de boel onveilig rondom de incheckbalies en hebben gelukkig nergens last van.

Als we eindelijk ingecheckt zijn moeten we nog door de paspoort controle... Mán wat duurt dat lang! En de vertrektijd van ons vliegtuig komt steeds naderbij.... Lisette loopt met Lotte op haar arm naar voren en vraagt of ze met de kids eerst door de douane mag, dat mag, maar Hein mag er niet door! Die moet weer achteraan sluiten. En wordt tot 2 keer toe teruggestuurd naar achteren als hij weer een nieuwe poging doet om naar voren te komen. 

Ondertussen gaan de dames met zijn 3en vast op een drafje naar de bagage check, alles (incl schoenen) gaat door scanners en de detectors. Dan als een speer alle schoenen weer aan en alles weer in de tas en hoppa naar de gate! Daar aangekomen blijkt dat er gelukkig op nog meer passagiers gewacht wordt die zijn blijven hangen in de super trage paspoortcontrole. Hopelijk komt Hein ook nog op tijd overal doorheen om het vliegtuig te halen! De tijd begint inmiddels te dringen....

Na wat een eeuwigheid lijkt komt Hein eindelijk de roltrap af en kunnen we met zijn allen in de bus om naar het vliegtuig gebracht te worden. Pff... weer een avontuur dit, too close for comfort.... maar we hebben het weer gered. En de meiden...? ‘Mama... mag ik nou kleuren?’ ‘Tuurlijk meid, leef je uit’.

We zitten slechts een uur en een kwartier in het vliegtuig, om half 6 landen we op het vliegveld van Siem Reap, waar het volgende avontuur begint...  Het regelen van de visa’s. In het vliegtuig hadden we al per persoon 3 formulieren gekregen om in te vullen, daar kwam er op het vliegveld nog 1 formulier per persoon bij. Hein is vervolgens met Lotte op zijn arm naar de balie gelopen i.p.v. in de rij te gaan staan, terwijl Lisette wel alvast in de rij ging staan, voor het geval ze Hein toch niet eerst wilden helpen. Gelukkig werkt Hein zijn truc, hij mag tussendoor. 

Alle spullen ingeleverd en betaald, en dan is het wachten tot we de paspoorten weer inclusief visum terug krijgen. Je gelooft het niet, er zit een hele batterij met ambtenaren op een rijtje die naar paspoort kijken, stickers plakken en stempelen. We zien dit Esmée en Lotte elke dag doen...... en dat kost echt geen uur en niet heel veel us dollars... En dán mogen we in de rij om door de paspoortcontrole te gaan en een stempel te krijgen op dat mooie visum. En man man man... wat duurt dat laaaaaang! Ondertussen is het half zeven en beginnen de meiden (begrijpelijk) steeds minder gezellig te worden. Eindelijk zijn we aan de beurt, maar ook bij ons heeft de douanier geen haast. 

Één voordeel van het lange wachten... de bagage ligt al op de band en kunnen we er zo afplukken. Dan nog één controle en dan mogen we naar buiten. 

Als we het vliegveld éindelijk verlaten staat onze chauffeur ons gelukkig op te wachten om ons naar het hotel te brengen. Hij instrueert ons te wachten terwijl hij de tuktuk gaat halen... hoorden we dat nou goed? Jawel, even later komt hij aanrijden met een tuktuk. Een scooter met overdekt karretje erachter. Prachtig!

Wij passen er, inclusief bagage, precies in. We genieten van het ritje en de rijwind. Even niet in een bedompte zweterige ruimte.. na een rit van ongeveer een kwartier, die afgesloten wordt met een stukje behoorlijk donkere hobbeldebobbelweg, waar we van denken.... ‘waar de f*** zijn we nu weer beland?’ stoppen we voor de deur van ons hotel. We worden vriendelijk welkom geheten, er wordt gelijk een tafel voor ons klaar gezet om te kunnen eten en terwijl Lisette eten besteld, zorgt Hein dat de kamer geïnspecteerd wordt en de spullen binnen komen.

Zo, we zijn er! In ons hotelletje, met zwembad en heerlijke, mooie, ruime kamer met dito ruime badkamer én comfortabele bedden. 

Snel wat eten en dan de meiden naar bed. 

We zijn wel weer klaar met vandaag!

We blijven hier in ieder geval 3 nachten, dus morgen eerst even een dagje rustig aan.